پژوهشگران دانشگاه آریزونا موفق به توسعه یک دستگاه پوشیدنی هوشمند شدهاند که با بهرهگیری از هوش مصنوعی میتواند نشانههای اولیه «ناتوانی جسمی» یا ضعف حرکتی در سالمندان را بهصورت زودهنگام تشخیص دهد؛ دستاوردی که میتواند رویکرد مراقبت از سالمندان را از درمان واکنشی به پیشگیری فعال تغییر دهد.
این پژوهش که در تاریخ ۲۰ دسامبر در نشریه علمی Nature Communications منتشر شده، محصول کار آزمایشگاه «گاتروف» است و دستگاهی را معرفی میکند که به شکل یک آستین نرم توریشکل دور بخش پایینی ران بسته میشود. این پوشیدنی، شتاب حرکت پا، تقارن حرکتی و نوسان گامها را ثبت و تحلیل میکند تا تغییرات ظریفی را که میتواند نشانه آغاز ناتوانی جسمی باشد، شناسایی کند.
فیلیپ گاتروف، استاد مهندسی زیستپزشکی و نویسنده ارشد این تحقیق، میگوید: «در مدل فعلی مراقبت، معمولاً پس از زمینخوردن یا بستری شدن بیمار به سراغ ارزیابی ناتوانی جسمی میرویم. هدف ما تغییر این الگو و حرکت بهسوی پیشگیری است.»
براساس مطالعات پیشین، ناتوانی جسمی که خطر زمینخوردن، ناتوانیهای حرکتی و بستری شدن را افزایش میدهد، حدود ۱۵ درصد از افراد ۶۵ سال به بالا در آمریکا را درگیر میکند. به گفته گاتروف، این دستگاه به پزشکان اجازه میدهد زودتر مداخله کنند و از پیامدهای پرهزینه و خطرناک جلوگیری شود.
طراحی این پوشیدنی بر پایه ترکیب «فرم و عملکرد» انجام شده است. آستین حدوداً پنج سانتیمتری که با چاپ سهبعدی ساخته شده و به حسگرهای بسیار کوچک مجهز است، بهگونهای طراحی شده که برای کاربر تقریباً نامحسوس باشد. این دستگاه بهطور همزمان دادههای حرکتی را ثبت و همانجا تحلیل میکند و تنها نتایج نهایی را ارسال میکند، نه حجم عظیم دادههای خام.
این رویکرد که مبتنی بر «هوش مصنوعی لبهای» است، حجم انتقال داده را تا ۹۹ درصد کاهش میدهد و نیاز به اینترنت پرسرعت را از بین میبرد. دادههای تحلیلی از طریق بلوتوث به گوشی یا دستگاه هوشمند منتقل میشوند و شارژ بیسیم با برد بلند نیز کاربر را از تعویض باتری یا اتصال کابل بینیاز میکند.
کوین کاسپر، نویسنده اصلی پژوهش، تأکید میکند: «پایش مداوم و دقیق معمولاً دادههای بسیار بزرگی تولید میکند که باتری را سریع تخلیه کرده و به اینترنت پرقدرت نیاز دارد. ما این مشکل را با هوش مصنوعی لبهای حل کردیم.»
به گفته پژوهشگران، این فناوری میتواند راهکاری ایدهآل برای پایش از راه دور بیماران، بهویژه در مناطق روستایی یا کمبرخوردار باشد؛ جایی که دسترسی به خدمات درمانی پیشرفته محدود است. آنها این دستاورد را بهنوعی «قرار دادن یک آزمایشگاه روی بدن بیمار، بدون توجه به محل زندگی او» توصیف میکنند.
کد خبر ۲۰۱۰۴۱۰۰۸.۰۴۷
منبع: نیوزمدیکال
