دو معمار خلاق با استفاده از یک ابزار تولید تصویر هوش مصنوعی ، طرح پیشنهادی یک کلان شهر در اعماق اقیانوس آرام را برای انسان های آینده پیشنهاد داده اند.
تین نیوز نوشت این پروژه که پلیمروپلیس (Polimeropolis) نام دارد، یک شهر شناور خودمختار را پیشنهاد می کند که به عنوان راه حلی جایگزین برای جابه جایی زندگی انسان به فضا عمل می کند.
قرار است این شهر ترکیبی از یک اکو شهر و یک شهر هوشمند در میان زباله دان، مجموعه ای از پسماند ها/ زباله های دریایی در اقیانوس آرام شمالی باشد.
این مدل با دنباله ای از مجموعه های شهری به شکل حلقه ها تعریف می شود که یک تالاب اقیانوسی بزرگ را در بر می گیرد. برخی از ویژگی های این طرح به عنوان راه حلی برای مشکل زباله های اقیانوسی در نظر گرفته می شوند.
طراحی پیچیده، میکروپلاستیک ها را از عبور از مرزهای آن باز می دارد، آب را تصفیه می کند و با مسدود کردن زباله ها، به محیطی سالم برای زندگی انسان و دریا دست می یابد.
پسماندهای پلاستیکی نیز برای ساخت شهرها مورد استفاده قرار خواهند گرفت و صرفاً با تکیه بر حرکت جزر و مد و خاصیت نفوذ و حلول معکوس و کشت گیاهان و جانوران محلی برای تولید برق، آب و غذا، پایدار خواهند بود.
این مفهوم توسط یک شرکت معماری مستقر در آرژانتین، استودیو فیکاچیو پریتو (Estudio Ficaccio Prieto) که برنده جایزه شده است، توسعه داده شده است، که نگران بالا رفتن سطح آب و جزیره عظیم زباله های پلاستیکی است که هر دقیقه در حال انباشته شدن است.
خوان مانوئل پریتو، یکی از معمارانی که پلیمروپولیس را ایده پردازی کرده است، می گوید: «اخیراً متوجه شدیم که برخی از مسائل زیستگاهی وجود دارد که مورد توجه قرار نمی گیرند؛ مثل این مورد خاص که آلودگی اقیانوس هاست. پلیمروپلیس به دور از هر شهر و مدل های تولیدی موجود، به جای آلوده کردن اقیانوس به دنبال پاکسازی آن است.
این اصطلاح تلفیقی از پلیمرها (polymers)، اجسامی که اقیانوس ها را آلوده می کنند و (metropolis) به معنی کلان شهر است.
هنرمند هوش مصنوعی ، ماکسی آرایا (Maxi Araya) بخش فنی این طراحی را رهبری کرده است. این شرکت قصد دارد این طرح را اجرا کند و با توسعه پروژه، یک تیم بین رشته ای از متخصصان را گرد هم خواهد آورد.
تین نیوز نوشت این پروژه که پلیمروپلیس (Polimeropolis) نام دارد، یک شهر شناور خودمختار را پیشنهاد می کند که به عنوان راه حلی جایگزین برای جابه جایی زندگی انسان به فضا عمل می کند.
قرار است این شهر ترکیبی از یک اکو شهر و یک شهر هوشمند در میان زباله دان، مجموعه ای از پسماند ها/ زباله های دریایی در اقیانوس آرام شمالی باشد.
این مدل با دنباله ای از مجموعه های شهری به شکل حلقه ها تعریف می شود که یک تالاب اقیانوسی بزرگ را در بر می گیرد. برخی از ویژگی های این طرح به عنوان راه حلی برای مشکل زباله های اقیانوسی در نظر گرفته می شوند.
طراحی پیچیده، میکروپلاستیک ها را از عبور از مرزهای آن باز می دارد، آب را تصفیه می کند و با مسدود کردن زباله ها، به محیطی سالم برای زندگی انسان و دریا دست می یابد.
پسماندهای پلاستیکی نیز برای ساخت شهرها مورد استفاده قرار خواهند گرفت و صرفاً با تکیه بر حرکت جزر و مد و خاصیت نفوذ و حلول معکوس و کشت گیاهان و جانوران محلی برای تولید برق، آب و غذا، پایدار خواهند بود.
این مفهوم توسط یک شرکت معماری مستقر در آرژانتین، استودیو فیکاچیو پریتو (Estudio Ficaccio Prieto) که برنده جایزه شده است، توسعه داده شده است، که نگران بالا رفتن سطح آب و جزیره عظیم زباله های پلاستیکی است که هر دقیقه در حال انباشته شدن است.
خوان مانوئل پریتو، یکی از معمارانی که پلیمروپولیس را ایده پردازی کرده است، می گوید: «اخیراً متوجه شدیم که برخی از مسائل زیستگاهی وجود دارد که مورد توجه قرار نمی گیرند؛ مثل این مورد خاص که آلودگی اقیانوس هاست. پلیمروپلیس به دور از هر شهر و مدل های تولیدی موجود، به جای آلوده کردن اقیانوس به دنبال پاکسازی آن است.
این اصطلاح تلفیقی از پلیمرها (polymers)، اجسامی که اقیانوس ها را آلوده می کنند و (metropolis) به معنی کلان شهر است.
هنرمند هوش مصنوعی ، ماکسی آرایا (Maxi Araya) بخش فنی این طراحی را رهبری کرده است. این شرکت قصد دارد این طرح را اجرا کند و با توسعه پروژه، یک تیم بین رشته ای از متخصصان را گرد هم خواهد آورد.
کد خبر ۲۱۲۰۱۱۰۲۸.۶۰۷
