محققان دانشگاه مینه‌سوتا فناوری دقیق‌تری و کمتر تهاجمی ابداع کرده‌اند که به افراد قطع عضو اجازه می‌دهد تا با استفاده از سیگنال‌های مغزی خود به جای عضلات، بازوی رباتیک خود را حرکت دهند.
بسیاری از اندام‌های مصنوعی تجاری فعلی از یک کابل و سیستم مهاری استفاده می‌کنند که توسط شانه‌ها یا قفسه سینه کنترل می‌شود، و اندام‌های پیشرفته‌تر از حسگرهایی برای تشخیص حرکات ماهیچه‌ای ظریف در اندام موجود بیمار در بالای دستگاه استفاده می‌کنند. اما، هر دو گزینه ممکن است دست و پا گیر، غیر شهودی و ماه ها تمرین برای افراد قطع عضو باشد تا یاد بگیرند چگونه آنها را حرکت دهند.
محققان دپارتمان مهندسی زیست پزشکی دانشگاه، با کمک همکاران این صنعت، یک دستگاه کوچک و قابل کاشت ساخته اند که به عصب محیطی بازوی فرد متصل می شود. هنگامی که این دستگاه با یک کامپیوتر هوش مصنوعی و یک بازوی رباتیک ترکیب می‌شود، می‌تواند سیگنال‌های مغز را بخواند و تفسیر کند و به افراد قطع عضو فوقانی اجازه می‌دهد تا تنها با استفاده از افکار خود، بازو را کنترل کنند.
جولز آن توان نگوین می گوید :” این دستگاه از قصد بیمار آگاه است. اگر آنها می‌خواهند انگشت خود را حرکت دهند، تنها کاری که باید انجام دهند این است که به حرکت آن انگشت فکر کنند. ” این پروژه در سال ۲۰۱۲ آغاز شد، زمانی که ادوارد کیفر، عصب‌شناس صنعت و مدیر عامل شرکت Nerves, Incorporated، با استادیار ژی یانگ در مورد ایجاد یک ایمپلنت عصبی که می‌تواند برای افراد قطع عضو مفید باشد، تماس گرفت.“
محققان همچنین با دفتر تجاری سازی فناوری دانشگاه مینه سوتا برای ایجاد یک استارتاپ به نام Fasikl همکاری کردند تا این فناوری را تجاری کنند.
نگوین گفت: «این واقعیت که ما می‌توانیم بر افراد واقعی تأثیر بگذاریم و روزی زندگی بیماران انسانی را بهبود ببخشیم، واقعاً مهم است. در سه یا چهار سال گذشته، من این امتیاز را داشتم که با چندین بیمار انسانی کار کنم. وقتی می توانم به آنها کمک کنم انگشت خود را حرکت دهند یا به آنها کمک کنم کاری را انجام دهند که قبلاً فکر نمی کردند ممکن است، واقعاً احساساتی می شوم.»
بخش بزرگی از چیزی که باعث می‌شود این سیستم در مقایسه با فناوری‌های مشابه به خوبی کار کند، ادغام هوش مصنوعی است که از یادگیری ماشینی برای کمک به تفسیر سیگنال‌های عصبی استفاده می‌کند.
این فناوری نه تنها برای افراد قطع عضو، بلکه برای سایر بیمارانی که از اختلالات عصبی و دردهای مزمن رنج می برند، مزایایی دارد.
در حال حاضر، این سیستم برای اتصال به رابط هوش مصنوعی بیرونی و بازوی رباتیک به سیم هایی نیاز دارد که از طریق پوست عبور کنند. اما، اگر تراشه بتواند از راه دور به هر کامپیوتری متصل شود، به انسان این توانایی را می‌دهد که دستگاه‌های شخصی خود – مثلاً یک ماشین یا تلفن – را با ذهن خود کنترل کند.
