بازوهای رباتیک مجازی مانند بخشی از بدن احساس می شوند

تیم‌های تحقیقاتی دانشگاه توکیو، کیو و تویوهاشی در ژاپن یک سیستم اندام روباتیک مجازی ایجاد کرده‌اند که می‌تواند توسط پاهای کاربران در یک محیط مجازی به‌عنوان اندام‌های اضافی حرکت کند. پس از آموزش، کاربران گزارش کردند که احساس می کنند بازوهای روباتیک مجازی بخشی از بدن آنها شده است. این مطالعه که در Scientific Reports منتشر شد، بر روی تغییرات ادراکی شرکت‌کنندگان تمرکز داشت که درک آن‌ها می‌تواند به طراحی سیستم‌های رباتیک فیزیکی واقعی اندام اضافی کمک کند که مردم می‌توانند به طور طبیعی و آزادانه درست مانند بدن خودشان از آن استفاده کنند.
تحقیق در مورد اندام‌های روباتیک اضافی به این موضوع می‌پردازد که چگونه می‌توانیم از نظر ذهنی و فیزیکی با اضافه شدن این اندام‌ها به بدن خود سازگار شویم.
کِن ارای، دانشجوی دکتری مرکز پژوهش پیشرفته علم و فناوری (RCAST) دانشگاه توکیو، این حوزه‌ پژوهشی را راهی برای بررسی محدودیت‌های انسان‌ها از نظر انعطاف‌پذیری می‌داند. منظور از انعطاف‌پذیری، قابلیت مغز در سازگاری با تغییرات درونی و بیرونی است. یک نمونه از انعطاف‌پذیری را می‌توان یادگیری کار با ابزارهای جدید در نظر گرفت. گاهی اوقات، طی پدیده‌ تجسم ابزار، این ابزارها را جزئی از خودمان می‌دانیم، درست همان‌طور که یک نقاش، قلم‌مو و یک آرایش‌گر، قیچی‌اش را عضوی از بدنش می‌داند.
برای کشف این مفاهیم ، پژوهشگران دانشگاه های  توکیو، د کیو و تویوهاشی در ژاپن برای ایجاد یک سیستم اندام روباتیک مجازی همکاری کردند. سپس از شرکت کنندگان خواستند تا با استفاده از این اندام ها ، وظایف خود را در واقعیت مجازی (VR) انجام دهند.
آرای گفت: “ما بررسی کردیم که آیا بازوهای رباتیک مجازی، به عنوان اندام های اضافی، می توانند به عنوان بخشی از بدن خود درک شوند و آیا تغییرات ادراکی در مورد فضای نزدیک اطراف بازوی رباتیک رخ می دهد یا خیر.”
مشارکت‌کنندگان با استفاده از نمایشگرهای سربند، بازنمایی اندام‌های خود در واقعیت مجازی و اندام‌های مجازی اضافی را مشاهده می‌کردند.سپس آنها مجبور بودند وظایف خود را تنها با استفاده از بازوهای روباتیک مجازی انجام دهند که با حرکت دادن انگشتان پا کنترل می شد. دستگاه‌های لمسی هنگام لمس یک جسم، مانند یک توپ مجازی، حس بازوهای روباتیک مجازی را به نوک و کف پاهایشان منتقل می کردند.
هنگامی که شرکت کنندگان نحوه استفاده از سیستم مجازی را یاد گرفتند، احساس کردند که بازوهای رباتیک مجازی تبدیل به بازوهای اضافی خودشان شده اند.
ارای می گوید :”در جایی که اندام روباتیک اضافی قادر به تبدیل شدن به بخشی از جسم میباشند ،«نمرات ارزیابی ذهنی از نظر آماری برای «احساس مالکیت بدن»، «احساس عاملیت» و «احساس مکان‌یابی» که معیارهای مهم تجسم هستند.”