افرادی مانند خوانندگان، سخنرانان عمومی و معلمان در معرض خطر آسیب رساندن به تارهای صوتی خود در اثر استفاده بیش از حد هستند. یک سیستم پوشیدنی آزمایشی طراحی شده است تا با هشدار دادن به کاربران در هنگام نزدیک شدن به آستانه صوتی خود، از این اتفاق جلوگیری کند.
این ابزار توسط «تیمی از دانشمندان مواد، مهندسان زیست‌پزشکی، خوانندگان اپرا و یک آسیب‌شناس گفتار زبان» به سرپرستی پروفسور جان آ. راجرز از دانشگاه نورث وسترن ساخته شده است. این شامل دو دستگاه است: یک حسگر که به پوست روی جناغ فرد پوشنده می‌چسبد و یک واحد بازخورد لمسی که روی مچ دست او بسته می‌شود. هر دو به صورت بی سیم از طریق بلوتوث به یک برنامه در گوشی هوشمند کاربر متصل می شوند.
این حسگر به طور مداوم ارتعاشات تارهای صوتی کاربر را تشخیص می‌دهد – اما نه صدای خارجی – و خوانش‌های خود را به برنامه منتقل می‌کند. سپس الگوریتم‌های مبتنی بر یادگیری ماشینی، داده‌ها را پردازش می‌کنند و فرکانس، حجم، دامنه و مدت تمام صداهای کاربر را به همراه زمان‌هایی از روز که در آن رخ می‌دهند، مشخص می‌کنند. همچنین الگوریتم‌ها بیش از ۹۵ درصد در تمایز بین آواز خواندن و صحبت کردن دقیق هستند.
اگر برنامه تشخیص دهد که شخص به طور خطرناکی به آستانه خاصی که قبلاً برای خود تعیین کرده بود نزدیک می شود، با ایجاد لرزش واحد بازخورد لمسی به او هشدار می دهد. سپس کاربر می‌داند که برای مدتی سکوت کند – یا در نهایت کمی ساکت شود – تا به تارهای صوتی خود استراحت دهد. حتی یک استراحت فقط ۱۵ تا ۲۰ دقیقه ممکن است کافی باشد.
نمایشگر روی برنامه اطلاعات بیشتری در مورد فعالیت صوتی کاربر به همراه توصیه هایی برای استراحت مناسب ارائه می دهد. و مهمتر از همه برای افرادی که از حفظ حریم خصوصی آگاه هستند، سیستم آنچه را که کاربر می گوید ضبط نمی کند.
این ابزار توسط «تیمی از دانشمندان مواد، مهندسان زیست‌پزشکی، خوانندگان اپرا و یک آسیب‌شناس گفتار زبان» به سرپرستی پروفسور جان آ. راجرز از دانشگاه نورث وسترن ساخته شده است. این شامل دو دستگاه است: یک حسگر که به پوست روی جناغ فرد پوشنده می‌چسبد و یک واحد بازخورد لمسی که روی مچ دست او بسته می‌شود. هر دو به صورت بی سیم از طریق بلوتوث به یک برنامه در گوشی هوشمند کاربر متصل می شوند.
این حسگر به طور مداوم ارتعاشات تارهای صوتی کاربر را تشخیص می‌دهد – اما نه صدای خارجی – و خوانش‌های خود را به برنامه منتقل می‌کند. سپس الگوریتم‌های مبتنی بر یادگیری ماشینی، داده‌ها را پردازش می‌کنند و فرکانس، حجم، دامنه و مدت تمام صداهای کاربر را به همراه زمان‌هایی از روز که در آن رخ می‌دهند، مشخص می‌کنند. همچنین الگوریتم‌ها بیش از ۹۵ درصد در تمایز بین آواز خواندن و صحبت کردن دقیق هستند.
اگر برنامه تشخیص دهد که شخص به طور خطرناکی به آستانه خاصی که قبلاً برای خود تعیین کرده بود نزدیک می شود، با ایجاد لرزش واحد بازخورد لمسی به او هشدار می دهد. سپس کاربر می‌داند که برای مدتی سکوت کند – یا در نهایت کمی ساکت شود – تا به تارهای صوتی خود استراحت دهد. حتی یک استراحت فقط ۱۵ تا ۲۰ دقیقه ممکن است کافی باشد.
نمایشگر روی برنامه اطلاعات بیشتری در مورد فعالیت صوتی کاربر به همراه توصیه هایی برای استراحت مناسب ارائه می دهد. و مهمتر از همه برای افرادی که از حفظ حریم خصوصی آگاه هستند، سیستم آنچه را که کاربر می گوید ضبط نمی کند.
کد خبر ۲۰۱۰۱۱۲۲۳.۱۳۵
