طراحی یک مدار چشایی مجهز به هوش مصنوعی

گروهی از محققان با یک زبان الکترونیکی ربات‌های مبتنی بر هوش مصنوعی را قادر می‌کنند که طعم‌ها را درک کنند.
تاکنون برنامه‌های هوش مصنوعی قادر بودند به محرک‌‌های حسی مانند لامسه، بینایی، بویایی و صدا پاسخ دهند اما این موضوع در مورد حس چشایی متفاوت بوده و هیچ ربات مبتنی بر هوش مصنوعی قادر به چشیدن مواد مختلف نبود.
در این شرایط، تیمی از محققان دانشکده مهندسی در دانشگاه ایالت پن امیدوارند روزی به این هدف برسند. به همین دلیل آن‌ها یک زبان الکترونیکی طراحی کرده‌اند که قادر به تشخیص گاز و مولکول‌‌های شیمیایی بوده و به نوعی می‌تواند طعم‌ها را درک کند.
پژوهشگران این تیم مطالعاتی امیدوارند که طراحی جدید آن‌ها روزی بتواند روی ربات‌ها نصب شده و به ایجاد رژیم‌های غذایی تحت تأثیر هوش مصنوعی، تنظیم منوی رستوران‌ها و حتی آموزش افراد برای تغییر ذائقه کمک کند.
متأسفانه عادات غذایی انسان صرفاً بر اساس نیازهای تغذیه‌ای ما شکل نمی‌گیرند و این سلایق غذایی با ترجیحات طعم تعیین می‌شوند. به بیان دیگر ما بیشتر تمایل داریم مواد غذایی که خوش مزه هستند بخوریم، نه مواد غذایی که برای ما مفید محسوب می‌شوند. دقیقا به همین دلیل است که تقریبا همه مردم سیب زمینی سرخ شده را به شلغم پخته ترجیح می دهند.
البته طبیعت برای کمک به بقای انسان تمهیداتی داشته است. برای نمونه وقتی جوانه‌های چشایی ما به مغزمان می‌گویند این غذا بد مزه و بد طعم است، مغز آن را به طور بالقوه سمی شناسایی کرده و از مصرف آن  پرهیز می‌کند. البته این داستان در مورد برخی مواد غذایی مانند شیرینی‌ها و غذاهای سرخ شده و مضر متفاوت بوده و مغز فریب می‌خورد.
بنا به گفته آناپرس ، این فرایند پیچیده زیستی به  تحلیل و مقدار معینی از شناخت و رشد روانی نیاز دارد که ربات‌ها در حال حاضر فاقد آن هستند. در حقیقت مشکل اصلی اینجاست که مشاهده رفتار انسان آسان است اما اندازه‌گیری آن دشوار بوده و این مسئله باعث می‌شود که ایجاد چنین رفتارهای انسانی در یک ربات دشوار باشد.
در این رابطه «ساپتارشی داس»، دانشیار علوم مهندسی و مکانیک  دانشگاه پن اعلام کرد: هدف اصلی ما طراحی سیستم روباتیکی است که قادر به چشیدن مولکول‌ها باشد.
این تیم مطالعاتی برای ایجاد مجموعه چشایی الکترونیکی خود، ترانزیستورهای شیمیایی و حسگرهای مبتنی بر گرافن که گاز و مولکول‌های شیمیایی را تشخیص می‌دهند، با ترانزیستورهای دی سولفید مولیبدن که قادر به شبیه‌ سازی نورون‌ها هستند، ترکیب کردند. به این ترتیب نوعی شبیه سازی توانایی چشیدن و تحلیل داده‌های مبتنی بر ورودی های مولکولی ساخته شد که اساس و بنیان زبان الکتریکی ساخته شده توسط این تیم مطالعاتی محسوب می شود.
«اندرو پانون»، دانشجوی فارغ‌التحصیل رشته مهندسی و مکانیک و یکی از اعضای این تیم مطالعاتی در تکمیل گفته‌های همکارش افزود: گرافن یک حسگر شیمیایی عالی است، اما برای شبیه سازی ساختار مدار و منطق مغزی انسان به تنهایی کافی نیست. به همین دلیل، ما از دی سولفید مولیبدن استفاده کرده و با ترکیب این نانومواد، مداری ساخته‌ایم که شبیه سیستم چشایی است.
آزمایش‌های انجام شده نشان می‌دهد این زبان الکترونیکی هنگام تجزیه و تحلیل نمک، وجود یون‌های سدیم را تشخیص داده و ظاهراً این فناوری به اندازه‌ای انعطاف‌پذیر است که می‌تواند برای هر پنج طعم اصلی شور، ترش، تلخ، شیرین و تند اعمال شود.